Rozdział 8

  Moich chłopaków szuka policja. Już wiem, co takiego ukrywali. Włamali się do apteki. Jeśli ich złapią, pójdą siedzieć za działkę. Z pewnością, bo mieli po osiemnaście lat. Ciężko mi w to wszystko uwierzyć. Wciąż borykam się z pytaniem, dlaczego mi nic nie powiedzieli? Bali się, że ich wsypię? Myślałam, że jestem jedną z nich... Ani mi się śni. 

  Znudzona wrzuciłam jeszcze parę koszulek na stertę i zamknęłam walizkę. Kończę nowy rozdział życia? Być może. Nie wznowię kontaktów z przyjaciółmi i moim ukochanym, wtedy pewnie mój świat znów stanie w miejscu. Jedynie czas będzie mnie informował, że nadal tu jestem. 

   Przemierzaliśmy kolejne miasta i miejscowości, przyglądałam się tabliczkom i drogowskazom przemijającym wraz z krajobrazem. Przede mną siedział tata, obok niego ta wredna suka. W sumie wyglądała na bardzo młodą, to pewnie dlatego, że jest kosmetyczką. Miała blond włosy, szczupła i zgrabna. J e s z c z e  szczupła. Odrzucało mnie na samą myśl o tym. Naprawdę starała się nawiązać ze mną kontakt, być miła. Naiwna. Nienawidzę jej. Kolejne godziny minęły tak samo. Na noc zatrzymaliśmy się w pięciogwiazdkowym hotelu. Bez wątpienia zasłużył sobie na to miano.

  Pływałam sobie na basenie, rozmyślając. Nawet uśmiechał się do mnie pewien ładny chłopak. Ciekawe, czy z Davidem już koniec? N a s  koniec. Smutne, czy żenujące? Kobieta taty, Agnes, słodko uśmiechała się do mnie w saunie. Każdy ma prawo do własnego życia, ale bardzo ciężko było mi się pogodzić z tym, że ona zastępuje miejsce mamy. Kochałam ich, gdy byli razem, szczęśliwi. Dobre czasy.

  Wyjechaliśmy wcześnie rano. Tata pozwolił mi wybrać, w jakim mieście chciałam (tymczasowo) mieszkać. Poznań. Bez wątpienia. Miasto raperów. Byliśmy tam już po południu. Ojciec, z furą kasy, wynajął mi oddzielny apartament. Wszystko w nim było kremowe, nieskazitelnie czyste i ułożone.

  Rzuciłam walizkę koło łóżka i wyszłam na ulicę. Poczułam się, jak w domu. Jakby ktoś nagle odnalazł mnie po wielu latach samotnej wędrówki. W Londynie było mnóstwo turystów, obcokrajowców. A tu? Wszyscy mówili po polsku. Wiem, że to mogło wydawać się banalne. Dla mnie - piękne. Od razu zauważyłam też inne różnice. Starsze budynki były podniszczone, nikt ich nie odnawiał. Idąc chodnikiem spotykałam mnóstwo ćpunów, serio. Potrafiłam już ich odróżnić. No i mnóstwo sklepów z uliczną modą. To nie jakieś tam ciuchy dla biedaków, tylko drogie ubrania dla ludzi kochających rap. W Anglii mi tego brakuje. Weszłam do jednego ze sklepów, gdzie było mnóstwo full capów. Naprawdę, cała ściana była nimi zapełniona. Podeszłam do kasy z czarnym LA 7 1/4. Facet w dredach i koszulce z napisem Świat jest piękny, tylko ludzie to ku*wy patrzył na mnie podejrzliwie. "Co tu robi taka porządna dziewczyna z ładną twarzą i kasą w kieszeni? Tak, ziomek, ja też słucham rapu, jestem łajzą i ćpam. Nie noszę się w takich ubraniach ze względu na modę." - prowadziłam w myślach dialog sama ze sobą. Mądre to. Założyłam nową czapkę i szłam sobie dalej. W budce zapłaciłam za loda włoskiego o smaku czekoladowo-waniliowym. Na schodkach przed blokiem siedziało trzech chłopaków koło siedemnastki. Szatyn w okularach patrzył na mnie znacząco. Bardzo przypominał mi Davida. Zatrzymałam się i uśmiechałam do nich szeroko. 

  - Czeeeść - wyszczerzyłam się jeszcze szerzej - Jak leci?

  - Dobrze, kotku, a ty jak się masz? - szatyn odwzajemniał uśmiech.

  - Nieźle.

  - Co taka ładna dziewczynka robi tutaj sama? - zapytał chłopak z sześciopakiem na brzuchu i rozszarpaną blond czupryną.

  - Żyję. Nie za gorąco ci, młody? 

  - Nie - wstał i objął mnie w pasie gryząc mnie zarostem w ramię. - Jestem Kuba. W okularach Adam, ziomek obok to Maciek. 

  Rozmawialiśmy do zmroku. Potem oznajmili, że muszą się zmywać, bo policja przeczesuje ulice. Oddalili się kawałek. Adam zatrzymał się, obejrzał na mnie i sprawiał wrażenie, jakby go olśniło.

  - Ej, a może pójdziesz z nami? - słodko wpatrywał mi się w oczy z proszącym wyrazem twarzy.

  Stałam przez chwilę, żeby go podpuścić, a potem podeszłam do niego unosząc jeden kącik ust do góry. Weszliśmy do mieszkania Kuby. W tym momencie dowiedziałam się, że mam do czynienia z kolejnymi narkomanami. Znajdowało się tam mało mebli, zaledwie kuchenka, lodówka i stół, malutka łazienka i składane łóżko. Ściany były nagie i wszystko pachniało biedą. Tak nie musiało być, to ich wina. Otaczała mnie hip hopowa społeczność, wszyscy chodzili w dresach o każdej porze roku. Z wyjątkiem Adama, on był w dżinsach. Parę dziewczyn spało na podłodze, miały pocięte nadgarstki. Inni siedzieli, słuchali muzyki, nie odzywali się wcale. Na stole leżały brudne igły i pompki. Część tych ludzi już przegrało życie, mieli popuchnięte ręce, brali, bo inaczej nie umieją. Każdego dnia budzili się w obawie, że nie zdobędą działki. Patrzyli nieruchomo przed siebie. Pozostali nic nie mówili, bo i co mieliby mówić? Rozmarzeni siedzieli sobie spokojnie. Głusi na wszystko, nie myśląc o niczym. Zdałam sobie sprawę, że jestem jedną z nich. Wszyscy byliśmy wpierdoleni w to bagno. Tak, jak i moi przyjaciele w Anglii. Zatęskniłam za nimi. Obecni uważali się za rodzinę (chociaż nie byli spokrewnieni), a moja była dwadzieścia cztery godziny stąd. Nie odmówiłam narkotyku, ale wzięłam mało. Jeszcze stać było mnie na to. Muszę z tym skończyć. Oświeciło mnie patrząc trzeźwo na ćpunów. To nie ludzie, to wraki. 

  Kuba i Maciek zostali, Adam zabrał mnie autobusem do centrum, do nowego budynku. Szklanego, wielkiego wieżowca. Nie zapaliłam światła. Usiadłam na łóżku, w jego pokoju. Podziwiałam czarne miasto. 

  - Skąd się tu wzięłaś? Nigdy wcześniej nie widziałem tak... idealnie pasującej osoby do mojego życia.

  - Na co dzień mieszkam w Londynie. Rozmawiam po polsku, bo mój tata jest stąd. Kocham ten kraj - rozmawialiśmy cicho, patrząc na świecącą przestrzeń.

  - Dlaczego więc tu nie zostaniesz?

  - Nawet mogłabym... Tata kupiłby mi mieszkanie. Pewnie z Agnes zostaliby ze mną. No ale wiesz, wychowałam się tam. I mama na mnie czeka. Chyba chciałabym zostać, ale nie mogę - powiedziałam smutno

  Oderwał wzrok od szklanej ściany i popatrzył mi znacząco w oczy. Jak wcześniej. Serce zaczęło bić mi mocniej. Ręką dotknął mnie lekko w talii i wolno pochylił się do przodu. Położyłam dłoń na jego torsie i delikatnie odepchnęłam go nieprzekonująco. Złapał mnie mocniej obydwiema rękami i poczułam jego rozgrzane usta na moich. Chciałam odsunąć się do tyłu, ale moje ciało chyba było silniejsze od umysłu. Przestał i miałam nadzieję, że to koniec. Ujął mi twarz, jednocześnie nadal trzymając w pasie.

  - Lubię cię - wyszeptał.

  - Ja ciebie też - nie umiałam inaczej. 

  Zaczął całować mnie znowu, kładąc na plecy. Czułam jego ciepło, czułam, że nie mogę nic zrobić...